iraqimagecenter

​เมื่อชีวิตขาดหวานไม่ได้ แม้จะชอบของหวานแต่บางครั้งเราก็อดกังวลถึงปริมาณแคลอรี่ที่รับเข้าไปหลังจากรับประทานของหวาน วันนี้ ANNGLE  มานำเสนอวิธีทำแรร์ชีสเค้ก (Rare Cheesecake) หรือชีสเค้กเย็นที่ไม่ต้องผ่านการอบ รสชาติอร่อยเหมาะสำหรับผู้ที่กำลังอยู่ในช่วงควบคุมน้ำหนักให้ลองทำเองที่บ้านกันนะคะ

วิธีทำแรร์ชีสเค้กเพื่อสุขภาพจากเต้าหู้นิ่มและโยเกิร์ต

แรร์ชีสเค้กสูตรนี้ใช้ส่วนผสมของเต้าหู้นิ่มและโยเกิร์ตแทนชีส ซึ่งนอกจากจะช่วยลดปริมาณแคลอรี่แล้วก็ยังมีประโยชน์ต่อร่างกายจากเต้าหู้และโยเกิร์ต วิธีการทำก็ง่าย แม้ว่าจะทำขนมไม่เก่งก็สามารถทำตามได้อย่างง่ายดาย

วัตถุดิบ

• เต้าหู้นิ่มคินุ 200 กรัม
• โยเกิร์ตรสธรรมชาติ 400 กรัม
• น้ำตาล 50 กรัม
• นม 3 ช้อนโต๊ะ
• น้ำมะนาวหรือเลมอน 2 ช้อนโต๊ะ
• น้ำร้อน 2 ช้อนโต๊ะ สำหรับละลายเจลาติน
• เจลาติน 5 กรัม
• บิสกิต 70 กรัม
• เนยจืดหรือเค็ม 40 กรัม

วิธีทำ

1. แยกของเหลวออกจากโยเกิร์ตและเต้าหู้โดยนำมาวางบนตะแกรงที่รองด้วยกระดาษชำระหรับงานครัวไว้อย่างน้อย 3 ชั่วโมงในตู้เย็น

2. นำบิสกิตใส่ถุงพลาสติกและบดให้ละเอียดด้วยไม้นวดแป้งหรือมือ จากนั้นเติมเนยที่ละลายลงไป คลุกเคล้าให้เข้ากันแล้วนำมากรุบนพิมพ์ที่รองด้วยกระดาษไขรองอบที่เตรียมไว้ จากนั้นนำไปแช่ตู้เย็นประมาณ 30 นาที

3. นำเต้าหู้นิ่มมาตีให้ละเอียดด้วยตะกร้อมือ เติมโยเกิร์ตลงไป ตีให้เข้ากันแล้วนำไปกดผ่านตะแกรงตาถี่เพื่อให้เนื้อของเต้าหู้ละเอียดมากขึ้น จากนั้นเติมน้ำตาล นม และน้ำมะนาวหรือเลมอนลงไปตามลำดับ คนให้เข้ากัน

4. นำเจลาตินที่ละลายด้วยน้ำร้อนเติมลงไปในส่วนผสมข้อ 3 คนให้เข้ากัน แล้วเทส่วนผสมลงบนบิสกิตที่กรุไว้ นำแช่ตู้เย็นประมาณ 3 ชั่วโมง จากนั้นนำแรร์ชีสเค้กออกจากพิมพ์และตัดเป็นชิ้น เสิร์ฟพร้อมแยมหรือผลไม้ตามชอบ

ด้วยวิธีการง่ายๆ เพียงเท่านี้ก็จะได้แรร์ชีสเค้กเย็นรสเปรี้ยวเนื้อเนียนนุ่มอร่อย ยิ่งแช่ตู้เย็นข้ามคืนก็แทบไม่รู้เลยว่าแรร์ชีสเค้กนั้นทำมาจากส่วนผสมของเต้าหู้ เพราะรสชาติอร่อยละลายในปาก ดีต่อใจและต่อสุขภาพ ลองทำดูนะคะ    สล็อตเว็บตรง

ช่วงวันหยุดยาวแบบนี้มีใครที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนมั้ยคะ5555 ไม่เป็นไรค่ะ เรามาเที่ยวในกรุงเทพกันแทน ไม่กี่วันก่อน ผู้เขียนได้มีโอกาสไปทานอาหารญี่ปุ่นที่ร้าน Samurai Diner มาค่ะ เห็นโฆษณาจากในเฟซบุ๊คมาสักพักแล้ว น่าสนใจมาก ๆ ก็เลยอยากจะมารีวิวให้ทุกคนได้อ่านกันค่ะ

ร้าน Samurai Diner เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นที่จะไม่ใช่อาหารญี่ปุ่นจ๋าซะทีเดียว แต่จะเป็นอาหารญี่ปุ่นสไตล์ตะวันตกโดยมีคอบเซปต์เป็นช่วงยุคปี 1950 – 1970 หรือในสมัยโชวะ ทั้งการตกแต่งร้านและเมนูอาหารจึงเป็นแบบญี่ปุ่นผสมตะวันตกในสไตล์เก่านิด ๆ เรโทรหน่อย ๆ หน้าร้านตกแต่งด้วยสีสันสดใส มีชื่อร้านเขียนด้วยตัวคาตาคานะกับภาษาอังกฤษว่า samurai diner ภายในร้านมีกลิ่นอายที่เหมือนกับได้ย้อนยุคกลับไปในสมัยโชวะ เสียงเพลงญี่ปุ่นยุคเก่าดังคลอ ๆ อยู่ตลอดเวลายิ่งช่วยเพิ่มบรรยากาศได้อย่างดี

ช่วงปี 50 เป็นช่วงที่ญี่ปุ่นเพิ่งผ่านพ้นจากสงครามโลกครั้งที่ 2 เมื่ออเมริกาเข้ามาปฏิรูปประเทศ ทำให้วัฒนธรรมและสิ่งบันเทิงเริงรมย์จากชาติตะวันตกหลั่งไหลเข้าสู่ญี่ปุ่น แถมยังถูกอกถูกใจชาวญี่ปุ่นในสมัยนั้นมาก ๆ จึงได้มีการผสมผสานกับความเป็นญี่ปุ่นดั้งเดิมเข้าไป

สั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว เรามาดูสิ่งของต่าง ๆ ที่ตกแต่งในร้านกันค่ะ ภายในร้านใช้เป็นโต๊ะเก้าอี้ไม้ มีทั้งแบบ 2 ที่และ 4 ที่ จุดเด่นคือตู้กระจกขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้องถ่ายรูปยุคเก่า แผ่นเสียง แผ่นพับ นิตยสาร รูปภาพ โปสเตอร์ต่าง ๆ ที่ได้รับอิทธิพลจากตะวันตก สิ่งของเหล่านี้เป็นสมบัติของคุณปู่ของเจ้าของร้าน เรียกว่าเก็บข้ามทศวรรษกันเลยทีเดียว สมัยนี้หาแทบไม่ได้แล้วค่ะ

อีกหนึ่งจุดเด่นที่ให้ฟีลลิ่งยุคโชวะได้มากเลยก็คือโทรทัศน์รุ่นเก่าจอขาวดำ (และสีบ้างในบางครั้ง) ที่เปิดภาพการแสดงร้องเพลงของนักร้องในยุคนั้น พร้อมเครื่องเล่นวิดีโอที่หาได้ยากยิ่งในสมัยนี้ แต่ตอนที่ผู้เขียนยังเด็ก ๆ ก็ยังทันใช้เครื่องเล่นวิดีโอนะคะ 555555

นอกจากนี้ยังมีของสะสมที่น่าสนใจอีกมากมาย อย่างตุ๊กตาแพนด้าเซรามิกจากสวนสัตว์อุเอโนะบนโทรทัศน์ที่มีมาตั้งแต่โดราเอมอนยังไม่ถือกำเนิด น้อง dakko-chan ตุ๊กตาเป่าลมสำหรับกอดแขนก็เป็นที่กรี๊ดกร๊าดมากสำหรับวัยรุ่นสายแฟชั่นสมัยนั้น รูปภาพโตเกียวทาวเวอร์ที่กำลังก่อสร้าง และรูปภาพย่านกินซ่าที่ปัจจุบันเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนผ่านเรื่องราวมาอย่างยาวนาน น่าสนใจมากเลยนะคะ

ดูของในร้านเสร็จแล้วเรามาทานอาหารกันค่ะ ก่อนเมนูหลักจะมา ทางร้านจะเสิร์ฟของทานเล่นคนละ 1 ถ้วยเล็ก รสชาติดีมาก ๆ และเนื่องจากผู้เขียนไปกันเพียง 2 คนจึงสั่งมาแค่ 2 เมนู เมนูซิกเนเจอร์ของร้านที่ไม่สั่งไม่ได้เลยก็คือ “แฮมเบิร์กสไตล์ญี่ปุ่นยุค 50” ตัวแฮมเบิร์กจะผสมทั้งเนื้อหมูและเนื้อวัว ราดด้วยซอสเดมิกลาสที่ใช้เวลาเคี่ยวถึง 3 วัน พร้อมผักเคียง ไข่ดาว สปาเก็ตตี้และกุ้งเทมปุระ สั่งเป็นเซตพร้อมข้าวและซุปมิโสะ ตัวแฮมเบิร์กพระเอกของเรารสสัมผัสนุ่มละมุมลิ้นมากกก หอมซอสสุด ๆ ชุ่มฉ่ำไปทั้งปาก ทานกับเครื่องเคียงต่าง ๆ แล้วดีมาก เป็นของเด็ดที่ห้ามพลาดเลยจริง ๆ

อีกเมนูเป็น “ไก่ชุปเกล็ดขนมปังทอด” สั่งเป็นเซตพร้อมข้าวและซุปมิโสะ อาจจะเป็นเมนูที่ไม่ได้แปลกใหม่มากแต่ก็อร่อยไม่แพ้กันค่ะ ไก่มีความชุ่มฉ่ำมาก ๆ ไม่แห้ง มีเกล็ดขนมปังทอดกรุบกรอบ ยิ่งราดซอสที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ยิ่งอร่อยมาก ๆ แถมยังให้ปริมาณเยอะพอสมควร อิ่มจุใจเลยค่ะ แต่ถ้าใครชอบทานข้าวเยอะ กลัวจะไม่อิ่ม ที่นี่สามารถเติมข้าวกับซุปมิโสะได้ฟรีไม่อั้นอีกด้วยนะคะ

สำหรับราคาถือว่าไม่ได้แพงมากนะคะ คุ้มค่ากับรสชาติมาก ๆ เลย แต่ก็จะมีราคาพิเศษสำหรับเมนูแฮมเบิร์กเซท B ในช่วงกลางวัน วันจันทร์ – ศุกร์ เวลา 11.30 – 15.00 น. ลดจาก 330 บาทเหลือ 260 บาท นอกจากนี้ยังมีส่วนลดอีก 10% เมื่อแอดไลน์ของร้าน

เป็นอีกร้านที่แนะนำเลยค่ะ ทานแฮมเบิร์กไป ฟังเพลงญี่ปุ่นเก่า ๆ คลอไปด้วยในบรรยากาศร้านที่มีเสน่ห์แบบสมัยโชวะ มีอาหารที่น่าทานอีกมากมายหลายเมนูเลยค่ะ ใครชอบสไตล์แบบนี้ต้องลองมาทานกันนะคะ ร้านตั้งอยู่ที่สุขุมวิท 69/1 สามารถเดินทางมาได้ง่าย ๆ จาก BTS สถานีพระโขนงค่ะ        UFABET เว็บตรง

เวลาทำการ
จันทร์ – ศุกร์ 11.30 – 15.00 น. และ 17.00 – 23.00 น.
วันเสาร์ 11.30 – 23.00 น.
วันอาทิตย์ 11.00 – 23.00 น.

Facebook : samuraidiner

เมื่อพูดถึงขนมประจำฤดูใบไม้ผลิของญี่ปุ่น ก็ต้องพูดถึงขนม “ซากุระโมจิ” (Sakuramochi) ซึ่งเป็นขนมที่ทำจากถั่วแดงกวนห่อด้วยแป้งโมจิ และห่ออีกชั้นด้วยใบซากุระที่นำไปแช่เกลือ ซึ่งชาวต่างชาติหลายๆ คนก็มักจะเกิดความสงสัยว่า ใบซากุระที่ห่อขนมซากุระโมจินั้นทานได้หรือไม่? ในบทความนี้เราจะมาหาคำตอบกัน

ใบซากุระที่ห่อขนมซากุระโมจินั้นทานได้หรือไม่?

“ซากุระโมจิ” เป็นขนมหวานสไตล์ญี่ปุ่น หรือ “วากาชิ” ที่เป็นของคู่กับการชมดอกซากุระ โดยแบ่งเป็น 2 ประเภทใหญ่ๆ คือ “โจเมจิ” (Choumeiji) ที่มีรูปร่างคล้ายเครปทำมาจากแป้งโมจิของฝั่งคันโต และ “โดเมียวจิ” (Doumyouji) ที่มีข้าวเหนียวเป็นส่วนผสมหลักจากฝั่งคันไซ จะเห็นได้ว่าซากุระโมจิของแต่คนละท้องถิ่นมีความแตกต่างกันอย่างชัดเจนทั้งรูปร่างและส่วนผสมที่ใช้ แต่ที่เหมือนกันอย่างหนึ่งก็คือ ใบซากุระแช่เกลือที่ใช้ห่อขนมนั่นเอง

ใบซากุระที่ใช้ห่อขนมซากุระโมจิเป็นใบซากุระสายพันธุ์โอชิมะ (Oshimazakura) ที่มักจะขึ้นอยู่ในแถบคาบสมุทรอิซุ สำหรับคำถามที่หลายคนสงสัยว่า “ใบซากุระที่ห่อขนมซากุระโมจินั้นทานได้หรือไม่?” นั้น คำตอบก็คือ “สามารถรับประทานได้” ค่ะ

เหตุผลที่ต้องห่อด้วยใบซากุระก็เพื่อป้องกันไม่ให้ขนมแห้ง และเพื่อเพิ่มกลิ่นหอมนั่นเอง ในอดีตเคยมีการลองทดลองดองด้วยซอสถั่วเหลืองหรือโชยุด้วย แต่หลังจากลองผิดลองถูกอยู่นาน ก็ลงตัวที่การดองด้วยเกลือในที่สุดค่ะ ถึงจะบอกว่าสามารถทานได้ แต่คนญี่ปุ่นเองก็มีทั้งคนที่ทานและคนที่ไม่ทานใบซากุระค่ะ

สรุปแล้วควรทานใบซากุระหรือไม่?

แม้ว่าจะทานได้ แต่สมาคมขนมญี่ปุ่นแห่งชาติ (Japan Wagashi Association) ได้ออกมาให้คำตอบว่า “ไม่ควรทาน” ค่ะ โดยให้เหตุผลว่า เพื่อให้ได้สัมผัสถึงรสชาติดั้งเดิมของขนม จึงควรลอกใบออกก่อนทาน เพราะถึงแม้จะลอกใบออกแล้วกลิ่นของใบซากุระก็ยังติดอยู่ที่ตัวขนม ทำให้สามารถรับกลิ่นหอมจากใบซากุระโดยที่ไม่ต้องทานใบซากุระก็ได้นั่นเองค่ะ    สล๊อตเว็บตรงแตกง่าย

แต่สุดท้ายแล้ว จะทานพร้อมใบหรือลอกใบก่อนทาน ก็แล้วแต่ความชอบของแต่ละคน ถ้าใครมีโอกาสได้ไปญี่ปุ่นช่วงฤดูใบไม้ผลิ หรือประมาณเดือนมีนาคมถึงเดือนพฤษภาคม อย่าลืมลองทานดูนะคะ สามารถซื้อได้ตามร้านสะดวกซื้อ หรือซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วประเทศญี่ปุ่นเลยค่ะ

จากที่ได้พูดถึง “ทะคุอัน” แล้วก็เลยพูดถึง “โอจะซึเกะ” ด้วย ในวันนี้ก็ขอพูดถึงเรื่องราวความเป็นมาของอาหารที่เรียกว่า “โอจะซึเกะ” กันบ้างนะครับ

ท่านผู้อ่านบางท่านพอได้ยินชื่อ “โอจะซึเกะ” (お茶漬け) แล้ว อาจจะพาลนึกไปเหมือนกับผู้เขียนเคยนึกว่า จะบ้าหรือเปล่า เอาน้ำชาเทใส่ข้าวกินเนี่ยนะ? แต่ไปไปมามา ก็นึกขึ้นมาได้ว่า แต่ก่อนในบ้านของผู้เขียนซึ่งเป็นคนเชื้อสายจีนนั้น บางทีข้าวเก่ามันแข็ง ก็เอาน้ำร้อนเทราดข้าว แล้วก็กินกับกับข้าวเค็มๆ จำพวกไชโป๊ผัดไข่ ก็พอกินอิ่มไปได้หนึ่งมื้อ จะว่าไปแล้วมันก็หลักการเดียวกับ “โอจะซึเกะ”  ของคนญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ? แต่จะว่าไปวิธีกินข้าวเก่าแบบที่ว่าเอาน้ำร้อนราดให้พอพุ้ยข้าวเข้าปากได้นี่ ผู้เขียนก็ไม่ได้กินแบบนั้นมานานแล้ว ส่วนหนึ่งเพราะว่าข้าวสมัยนี้ถึงจะหุงทิ้งไว้มันก็ไม่ได้แข็งขนาดที่ต้องเอาน้ำร้อนราด (แช่น้ำร้อน) ถึงจะกินได้ และเรายังมีเตาไมโครเวฟไว้อุ่นข้าวอีก ว่าแล้วเรามาดูประวัติศาสตร์ของอาหารแบบนี้ของญี่ปุ่นกันดีกว่าครับ

ประวัติศาสตร์ของ “โอจะซึเกะ”

วรรณคดีในสมัยเฮอันนั้นมีการกล่าวถึงวิธีกินข้าวแบบที่เรียกว่า “ข้าวใส่น้ำ” (มิซึเมชิ 水飯) หรือ “ข้าวแช่น้ำร้อน” (ยุซึเกะ 湯漬け) อย่างเดียวกับที่ผู้เขียนเคยกินสมัยยังเด็ก ซึ่งการกินข้าวใส่น้ำร้อนนั้นมีที่มาจากการที่ข้าวสมัยนั้นเป็นข้าวนึ่งในกระทะน้ำ (ที่เรียกว่า โคชิกิ 甑) เป็นข้าวแข็งๆ (โคไวอิ 強飯) ซึ่งพอจะนึกภาพได้ว่าถ้าข้าวหายร้อนแล้วก็คงแข็งจนกินเปล่าๆ กระเดือกลงคอไม่น่าจะลง การกินข้าวใส่น้ำนั้น มีกล่าวถึงในหนังสือ “คนจะกุโมะโนะงะตะริชู” (今昔物語集) พูดถึงเรื่องคนที่ชื่อซันโจจูนะกน (三条中納言) ซึ่งหมอบอกให้ “กินข้าวใส่น้ำร้อนหน้าหนาว กินข้าวใส่น้ำเปล่าหน้าร้อน” เพื่อ “ลดความอ้วน” แต่อนิจจา กินข้าวกับปลาเจริญอาหารดี กินข้าวมากไปหน่อย เลยไม่หายอ้วนเสียที (ฮา) แต่จะว่าไป ข้าวใส่น้ำร้อนนี่แหละที่เป็นต้นเค้าของข้าวใส่น้ำชาในยุคหลังครับ

วัฒนธรรมการกินข้าวใส่น้ำร้อนนั้นได้สืบต่อมาจนถึงยุคคามาคุระเรื่อยมาจนถึงยุคมุโรมาจิ โดยเฉพาะในหมู่นักรบ เพราะมันง่ายดี อาชิคางะ โยชิมาสะ (足利義政) โชกุนคนที่แปดในยุครัฐบาลทหารมุโรมาจินั้น ชอบกินข้าวใส่น้ำร้อนเอามากๆ เพราะเวลาเมาเหล้าทีไร “จั่งซี่มันต้องถอน” ด้วยข้าวใส่น้ำร้อนนี่แล พอตอนหลังก็เริ่มมีประเพณีผูกมัดจำพวก “กินกับให้กินของหอม (香の物 เป็นคำเก่า หมายถึงของดอง) ก่อน” “อย่าเพิ่งกินน้ำแกงแต่แรก” เป็นต้น ขึ้นมา พอมาถึงยุคเซ็นโคคุ ยังมีเรื่องเล่าว่า ตอนที่โอดะ โนบุนากะ พบหน้า ไซโต้ โดซัน เป็นครั้งแรกนั้น ยังนั่งกินข้าวใส่น้ำร้อนอยู่เลย

ส่วนการกินน้ำชานั้น เพิ่งมารู้จักในปลายยุคมุโรมาจิ แต่น้ำชาที่คนยุคนั้นกินยังเป็นน้ำชาสีดำแดง ไม่ใคร่มีกลิ่นมีรสชาแต่อย่างใด (ชาเขียวญี่ปุ่นที่เรียกว่าเซนฉะ (煎茶) อย่างที่เรารู้จักนั้น มาคิดทำขึ้นตอนกลางยุคเอโดะโน่นครับ) เมื่อเข้ากลางยุคเอโดะ การกินน้ำชากลายเป็นสิ่งที่แพร่หลายในหมู่ชาวบ้าน การกินข้าวใส่น้ำร้อนจึงค่อยคลี่คลายกลายเป็นการกินข้าวใส่น้ำชาไป

คนเอโดะสมัยนั้นหุงข้าวแค่วันละครั้งตอนเช้า ค่ำมาก็เอาน้ำชาตั้งไฟให้ร้อน เอาน้ำชาราดข้าวกิน ส่วนคนทางคามิกาตะ (上方 คือแถบเกียวโต โอซาก้า โกเบ) เขาหุงข้าวตอนกลางวัน แล้วค่อยกินข้าวเก่า (ข้าวเย็น) ราดน้ำชาตอนเช้าวันรุ่งขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น ต่อมาในเมืองเอโดะก็เกิดร้านอาหารที่เรียกว่า “ฉะซึเกะยะ” (茶漬屋) คือร้านที่ขายข้าวราดน้ำชาและกับข้าวง่ายๆ (บอกตรงๆ นึกถึงร้านข้าวต้มกุ๊ยขึ้นมาเลย) ขึ้นไปทั่ว (ได้ยินว่าเป็นอาหารขายพวกขี้เมาเสียด้วย นี่มันมาแนวเดียวกับร้านข้าวต้มกุ๊ยชัดๆ)

พอมายุคหลังสงคราม ปีโชวะที่ 27 (พ.ศ. 2495) เกิดนวัตกรรมใหม่ “สาหร่ายสำหรับข้าวราดน้ำชา” (お茶づけ海苔) ของนากาทานิเอ็น (永谷園) ออกวางจำหน่าย ซึ่งแน่นอน ไลฟ์สไตล์ของคนญี่ปุ่นที่ต้องการอาหารอิ่มอร่อยง่ายๆ แค่เอาข้าวราดน้ำร้อน ใส่สาหร่ายที่ว่าลงไปก็อร่อยได้ทันที (โปรดสังเกตว่าในยุคปัจจุบัน บางครั้งคำว่า “ข้าวราดน้ำชา” (โอจะซึเกะ) ก็ใช้กินความไปถึง “ข้าวราดน้ำร้อน” (ยุซึเกะ) ด้วย เอาจริงๆ บางทีเอาน้ำซุป (ดาชิ) ราดข้าว ก็ยังเรียกว่า “โอจะซึเกะ” เลย) แน่นอนมันกลายเป็นสินค้ายอดฮิต ก็ต้องยอมรับว่าวัฒนธรรมการกินของญี่ปุ่นเขาวิวัฒนาการไปไกลจริง

พูดถึง “ข้าวแช่”

เราได้พูดถึงวัฒนธรรมการกินข้าวใส่น้ำร้อน ซึ่งคลี่คลายกลายเป็นข้าวใส่น้ำชาไปแล้ว ทีนี้เราจะย้อนกลับมาพูดถึงวัฒนธรรมการกินข้าวใส่น้ำเย็นกันบ้างนะครับ ซึ่งจะไปพ้องกับ “ข้าวแช่” ของไทย (จริงๆ มาจากมอญ) พอดี

หากจะพูดถึงประวัติความเป็นมาของข้าวแช่อย่างย่นย่อสุด ก็อาจกล่าวได้ว่ามันมาจาก เปิงด้าจก์ (ပုၚ် ဍာ်) “ข้าวน้ำ” (ช่างพ้องกับคำว่า “มิซึเมชิ” 水飯 ของญี่ปุ่นเสียจริงๆ นะครับ) แต่ มันไม่ใช่อาหารในชีวิตประจำวัน (หรือเปล่า?) เนื่องจากในหลายๆ แหล่งก็มักบอกว่า มันเป็นของกินที่คนมอญทำขึ้นเพื่อถวายเทวดา (และถวายพระสงฆ์) เนื่องในวันสงกรานต์ แล้วถ้าจะถามคำถามสืบต่อไปอีกว่า แล้วทำไมต้องทำข้าวใส่น้ำพร้อมกับเพื่อถวายเทวดา? อาจเพราะความเชื่อที่ว่า ข้าวที่จะเอาถวายเทวดาต้องล้างให้สะอาด ขัดยางข้าว น้ำที่ใส่ข้าวก็ต้องปรุงกลิ่นให้หอมชื่นใจ

สมัยโบราณคนมอญกินข้าวใส่น้ำกันในชีวิตประจำวันเพราะข้าวเย็นแล้วมันแข็งเหมือนอย่างคนญี่ปุ่นยุคเฮอันหรือไม่? (อาหารที่ใช้ในการประกอบพิธีกรรม การบูชาเทวดา จริงๆ น่าจะคลี่คลายจากอาหารที่คนโบราณกินก่อนมาก่อนหรือเปล่า?) เรื่องนี้ยังหาข้อมูลไม่พบนะครับ แต่เอาเป็นว่า ข้าวแช่เริ่มมาเป็นของคนมอญอย่างที่กล่าวไป แต่ต่อมาได้เข้ามาในวัฒนธรรมการกินของคนไทยในฐานะ “อาหารชาววัง” ก่อนเนื่องจากราชสำนักไทยยุคต้นรัตนโกสินทร์มีเจ้าจอมคนมอญเข้ามาถวายงาน และพอต่อมาเข้ายุครัชกาลที่ ๔ ที่ได้ไปประทับที่เพชรบุรี กรรมวิธีการทำข้าวแช่ชาววังก็ได้ตามเสด็จไปด้วย และชาวเมืองเพชรบุรีที่ได้มาทำงานเป็นลูกมือใน “ครัวชาววัง” ก็คงจะได้จำแล้วนำไปคลี่คลายเป็น “ข้าวแช่เพชรบุรี” ซึ่งกลายเป็นข้าวแช่ฉบับชาวบ้านในที่สุด (ผู้เขียนเคยไปตลาดเพชรบุรีก็ได้กินอยู่ครับ ข้าวแช่เพชรบุรีน่ะ ส่วนข้าวแช่อย่างมอญนั้น ที่เกาะเกร็ดใครไปเที่ยวก็อาจลองกินดูได้ครับมีร้านขาย ส่วนข้าวแช่ชาววังนั้นก็มีคนทำขายเป็นอาหารเฉพาะฤดูไป) ซึ่งเมื่อดูๆ ไปแล้ว วัฒนธรรมการกินข้าวใส่น้ำ จะน้ำร้อนหรือน้ำเย็นก็ตามที กับข้าวมักเป็นกับเค็มๆ หวานๆ แห้งๆ (กับเครื่องเคียงยืนพื้นของข้าวแช่คือลูกกะปิทอด ผักกาดดองผัด ปลาแห้งหวาน ส่วนกับข้าวกินกับข้าวใส่น้ำ หรือใส่น้ำร้อน หรือใส่น้ำชา แต่โบราณมาก็มีผักดองยืนพื้น มาสมัยนี้อาจมีแซลมอนเค็มหรือเมนไทโกะไปตามยุคสมัย) เหมือนกันหมด

วัฒนธรรมการกินพอเอามาเปรียบเทียบก็น่าสนใจจริงๆ นะครับ ขอให้เจริญอาหารนะครับ      สล๊อตเว็บตรงแตกง่าย